Michael Haneke to austriacki reżyser, któremu sławę przyniosły nietuzinkowe filmy. Na czym polega ich niezwykłość? W swoich obrazach reżyser obnaża to, co w ludziach schowane jest głęboko, a może uaktywnić się przy mocniejszym bodźcu. Zło. Sadyzm. Przemoc. W wersji jak najbardziej realistycznej, mocnej i przybijającej do ziemi. Czy chcesz poznać mroczny świat Michaela Hanekego?
Na pewno filmy tego reżysera są dla ludzi wytrzymałych, o bardzo mocnych nerwach. Haneke porusza w swoich filmach tematy, które zazwyczaj nie są poruszane w kinie, a jeśli już, są mocno ugrzecznione. U niego spotkamy się z brutalnością. Czy zmierzysz się z jego produkcjami? Spójrz, co dla Was przygotowaliśmy.
Spis treści
Funny Games
Anna i Georg są normalnym małżeństwem. Nie wyróżniają się niczym specjalnym. Ani zbyt piękni ani wyjątkowo bogaci. Małżeństwo udaje się na wypoczynek za miasto ze swoim synkiem Georgem Jr i psem Rolfim. Nic szczególnego. Po przybyciu na miejsce spotykają swego znajomego, który przedstawia im niepozornych chłopców – Petera i Paula. Uśmiechnięci, grzeczni młodzieńcy z jednym mankamentem, białymi rękawiczkami na rękach w środku lata. Podczas wypoczynku, niespodziewanie parę odwiedza jeden z wcześniej poznanych chłopców, który wpada ze zwykłą sąsiedzką prośbą pożyczenia kilku jajek. I tu zaczyna się koszmar tej rodziny. W tym momencie wszystko się kończy i poznają smak paranoicznego lęku, bólu, upokorzenia. Zaczyna się psychopatyczne znęcanie. Rozpoczyna się zabawna gra, w której stawką jest ich własne życie.
Funny Games są okrutne, to fakt. Nie ma cenzury, wszystko dzieje się na oczach widza, mało tego widz jest niejako częścią tej zabawy, ponieważ często jeden z chłopców – psychopatów zwraca się prosto do nas. Przemawia, pyta, puszcza oczko, uśmiecha się. Jesteśmy obserwatorami tego koszmaru, biernymi uczestnikami. Funny Games to bez wątpienia film, który na długo pozostaje w głowie.
Cache
Nieco lżejszym, ale równie mocnym jest film Cache. W tym filmie spotykamy się ze strachem, paranoją, niewybaczonymi błędami i dręczącymi wyrzutami sumienia. Znów mnożą się wątpliwości, a na głowę spada ogrom pytań. Głównym bohaterem filmu jest Georges – prezenter telewizyjny, który pewnego dnia dostaje od anonimowego nadawcy kasetę wideo z nagraniem jego domu. Nic wielkiego, ale po co komu nagrywać budynek? W miarę, gdy nagrania robią się coraz bardziej intymne Georges dochodzi do wniosku, że stalkerem musi być ktoś z kręgu znajomych. W ten sposób odnajduje Majida – Syryjczyka niedoszłego brata naszego bohatera. Sytuacja robi napięta i coraz bardziej skomplikowana, a rozwiązanie jej jest tak bliskie jak i zaskakujące. Choć film był nakręcony w roku 2005, to nadal pozostaje aktualny. Na pewno wart jest obejrzenia.
Pianistka
Michael Haneke ekranizuje skandalizującą powieść wielkiej austriackiej buntowniczki, Elfriede Jelinek. Nagrodzona Wielką Nagrodą Jury w Cannes „Pianistka” z niesamowitą Isabelle Huppert w roli głównej, to wnikliwy obraz rozpadającej się ludzkiej natury, uwięzionej między zmechanizowanym społeczeństwem a strachem przed dotarciem do własnych uczuć. Film przedstawia historię Eriki Kohut, czterdziestoletniej nauczycielki gry na fortepianie w wiedeńskim konserwatorium. Mieszkająca ze swoją nadopiekuńczą matką bohaterka ma poważne problemy ze swoją seksualnością. Gdy jeden ze studentów próbuje ją uwieść, zgadza się, ale pod warunkiem przyjęcia jej reguł gry. Ich związek kończy się, gdy Erika ujawnia swoje masochistyczne skłonności. Jest to istny dramat uczuć, emocji i pragnień warty polecenia.
Biała wstążka
Film opowiada o tym, jak niemiecki system edukacji przyczynił się do powstania nazizmu. Akcja filmu rozgrywa się w Eichwald – fikcyjnej wsi północnych Niemiec w niedługim okresie poprzedzającym wybuch I wojny światowej. Panuje tu ogólny patriarchat, kobiety i dzieci drepczą po jasno wytyczonych ścieżkach. Całą historię opowiada nam postronny obserwator – nauczyciel. Starając się dociec źródła i sprawców czynów, podejmuje prywatne śledztwo, natrafia jednak wśród miejscowych na mur milczenia, obojętności, niechęci i jawnej wrogości. Wybuch wojny usuwa w cień wszystkie te tajemnicze zdarzenia: wieś wprawdzie znajduje wygodnych dla niej winowajców, lecz problem faktycznych sprawców i przyczyn pozostaje niewyjaśniony. Haneke w swoim filmie pokazuje, że mimo tego, co nauczyła historia, totalitaryzm można podkraść się niezauważony, podsycony chociażby konserwatywnym strukturom społecznym. W dzisiejszych czasach można powiedzieć, że jest obraz obowiązkowy.
Miłość
Miłość to temat tak bardzo prosty jak bardzo jest skomplikowany, jednak tematem głównym tego obrazu nie jest wcale uczucie, a relacja jaka powstała między głównymi bohaterami. Anne i Georges – dwoje emerytowanych nauczycieli muzyki wiedzie spokojne życie. Razem chodzą na koncerty, czytają, rozmawiają. Do pewnego momentu, gdy podczas śniadania Anne traci kontakt z rzeczywistością. Nie odzywa się, nie reaguje. Jest jak zaklęta. Okazuje się, iż miała udar mózgu, a po przebytej i nie udanej operacji nastąpił paraliż jednej strony ciała, przez co kobieta jest przykuta do wózka i od tej chwili jest kompletnie uzależniona od swojego męża. A ten staje na wysokości zadania. Organizuje żonie pielęgniarki, sam z oddaniem się nią opiekuje. Jednak stan kobiety się pogarsza, w końcu staje się mamroczącą bez sensu rośliną, zdaną jedynie na łaskę swego małżonka. Powoli życie Georga staje się tylko wyczekiwaniem śmierci. To film o tym do czego jest w stanie posunąć się nieradzący sobie z sytuacją człowiek, by uwolnić siebie i ukochaną osobę, a może bardziej samego siebie od drugiej osoby. Po raz kolejny Haneke pokazuje człowieka w sytuacji ekstremalnej. Samotnego, agresywnego, niecierpliwego, wycieńczonego… w obliczu śmierci, wobec drugiej istoty.
Michael Haneke jest często nazywany demaskatorem społecznej manipulacji i ukrytej pod gładką powierzchnią przemocy. Nie sposób się z tym określeniem nie zgodzić. Znacie filmy reżysera? Macie jakiś swój ulubiony? A może wręcz przeciwnie, może tematyka jego produkcji Was odrzuca? Podzielcie się swoimi opiniami!